Die ochtend heb ik afspraak bij Kind en Gezin. Beter bekend als Het Tussentijdse Mama-examen.
Is Baby wel genoeg bijgekomen? Stimuleer ik haar wel genoeg? Ga ik een nota krijgen omdat ik haar niet alleen laat inslapen? Voeden op vraag, daarvoor ga ik op de gang vliegen!
Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, gaan Ridder en Kabouter ook mee. Het grootste nadeel aan vakantie: gedaan met kinderloze afspraken. Op de parking steek ik voor de zekerheid nog een preek af. Over hoe ze niet mogen roepen, moeten voorzichtig zijn voor de kleinere kindjes, niet mogen roepen en meteen moeten gehoorzamen als ik iets zeg. Ik heb het idee dat de mier die tussen mijn voeten loopt er misschien wel iets van heeft opgevangen.
Baby komt glansrijk door de weging en meting. Nog even wachten tot we bij de dokter langs mogen.
Een dame van Afrikaanse afkomst komt met haar kroost de wachtzaal binnen. Haar gevolg is behoorlijk talrijk, en ik vraag mij meteen af welke preek zij nog snel heeft gegeven voor de deur. Haar jongste kind zit met een draagzak op haar rug. Als ze aan een andere mama vraagt om die te helpen losmaken, springt die net niet in de armen van haar man. Niet bang zijn mevrouw, het is maar een kind.
De Afrikaanse vrouw probeert in het Frans een conversatie aan te knopen met de vrijwilligster van dienst. De manier waarop zij enthousiast 'si, si' antwoordt bij het horen van een vreemde taal, doet mij vermoeden dat ze in de winter wel eens in Benidorm durft vertoeven. Nog even en ze doet van Dos Servesas Por Favor.
Een koppel is net terug van bij de dokter en wil hun kind terug aankleden. Mama bukt zich om een iets uit de verzorgingstas te nemen. Helaas voor haar zijn de vrijwilligsters ultra-gemotiveerd, dus nog voor ze de kans krijgt om helemaal door de knien te gaan, klinkt er vanuit de andere kant van de wachtzaal: "Het kind niet alleen op het verzorgingskussen laten!". Auwch. Dat is een minpunt op het rapport. Snel maak ik een mentale nota dat ik straks ostentatief een hand op Baby moet houden als ik een verse luier neem. Stel je voor dat ze plots wil gaan lopen.
Dan roept de vrijwilligster de naam van Baby om. Ik spring recht en grabbel mijn kinderen bij elkaar. Dat levert mij een boze blik op van een andere mama. Oh nee, wat doe ik fout? Snel overloop ik in mijn hoofd wat de redenen van de boze blik kunnen zijn. Heb ik mijn eigen baby vast? Check. Sta ik op andermans spullen? Nee. Heb ik iets verkeerd gezegd? Niet dat ik weet. Na enkele lange seconden, bevrijdt de vrijwilligster mij uit mijn lijden. De baby van de booskijkende vrouw heeft dezelfde voornaam als mijn baby. Ze dacht dat ik aan het voorsteken was. De booskijkende vrouw verandert in een glimlachende vrouw, zodra ze het misverstand inziet. Ik glimlach terug, maar denk bij mijzelf: "Mijn kind staat toch veel beter met die naam.". Gedachten zijn vrij, nietwaar? En daar maak ik graag gebruik van. Zij ongetwijfeld ook.
Eenmaal bij de dokter en de verpleegster bleek dat de examen-stress nergens voor nodig was. Baby werd over de hele lijn goedgekeurd. Als beloning kreeg ze in elke bil een prik.
Punten kreeg ik niet, maar bij het buitenkomen beloofde ik de jongens een ijsje en dat leverde mij voor die dag een 10/10 op van mijn eigen kinderen.
*Deze blogpost kan lichte overdrijvingen bevatten.
maandag 22 augustus 2016
dinsdag 5 juli 2016
Parkingverdriet
Een baby in een draagdoek, dat is een vrijgeleiden voor de mensen om een gesprek aan te knopen. Liefst onrechtstreeks, elkaar aanstotend, "moh zie nu wat een kleineke nog!", net luid genoeg zodat je je omdraait om een conversatie te beginnen waarin alle babyclichés er in een sneltempo worden doorgejaagd. "Negen weken", "Een meisje", "Ja, het is een braveke", "Ze eet nog 's nachts, maar tussendoor slaapt ze goed zenne", "Ja ja, de borst", "nog 2 jongens", "nee, ze zijn niet jaloers", "ja, fier, ja", "ja, dat is inderdaad geluk hebben, goed gemikt hé! Haha!" Allemaal goed bedoeld uiteraard, dus ik doe dat allemaal met de glimlach en kan het toch niet laten te bedenken dat diezelfde mensen mij over een paar jaar scheef zullen bekijken als Baby een Peuter is en de wachtkamer bij de dokter afbreekt.
Vandaag liep ik de winkel uit met Baby is de draagdoek en een zak sandwiches in mijn hand toen een vrouw naast mij kwam lopen. Ze keek naar Baby en begon een gesprek dat al snel dezelfde weg opging als hierboven beschreven. Tot ze plots zei: "Ik heb altijd graag boelekes gezien, maar mijn man heeft er mij nooit gegund. We zijn daarom uit elkaar gegaan. Als ik hem een paar jaar later zag met een andere vrouw en kinderen, bloedde mijn hart. Ik ben 60 jaar en het doet nog altijd zeer. Elke keer als ik een baby zie, pakt mij dat." De tranen welden op in haar ogen.
Een pasbevallen, hormonaal onstabiele vrouw als ik zo benaderen, dat is vragen om problemen. En zo kwam het dat die middag omstreeks 15u twee vreemden samen stonden te snotteren op de parking van de Carrefour. Na een paar minuten beseften hoe raar de situatie was en namen we afscheid met de woorden: "Alléz, ik ga ze in de auto zetten, want het begint te waaien". "Ja, sorry zenne, madam, het is sterker dan mijzelf". "Het is nikske, het beste nog." En een beetje verward reed ik met Baby en mijn zak sandwiches naar huis.
Vandaag liep ik de winkel uit met Baby is de draagdoek en een zak sandwiches in mijn hand toen een vrouw naast mij kwam lopen. Ze keek naar Baby en begon een gesprek dat al snel dezelfde weg opging als hierboven beschreven. Tot ze plots zei: "Ik heb altijd graag boelekes gezien, maar mijn man heeft er mij nooit gegund. We zijn daarom uit elkaar gegaan. Als ik hem een paar jaar later zag met een andere vrouw en kinderen, bloedde mijn hart. Ik ben 60 jaar en het doet nog altijd zeer. Elke keer als ik een baby zie, pakt mij dat." De tranen welden op in haar ogen.
Een pasbevallen, hormonaal onstabiele vrouw als ik zo benaderen, dat is vragen om problemen. En zo kwam het dat die middag omstreeks 15u twee vreemden samen stonden te snotteren op de parking van de Carrefour. Na een paar minuten beseften hoe raar de situatie was en namen we afscheid met de woorden: "Alléz, ik ga ze in de auto zetten, want het begint te waaien". "Ja, sorry zenne, madam, het is sterker dan mijzelf". "Het is nikske, het beste nog." En een beetje verward reed ik met Baby en mijn zak sandwiches naar huis.
zaterdag 11 juni 2016
Geboortekaartjes voor luierikken
"Een baby, daar horen geboortekaartjes en suikerbonen bij." Het enthousiasme waarmee ik deze zin zeg, neemt nogal af naarmate het aantal zwangerschappen. Deze derde keer, durfde daar wel al eens een zucht bij te ontsnappen. Je raadt het al: de goesting was ver te zoeken.
Ik zocht wat bedrijfjes op die kant- en klare kaartjes en bijhorende doopsuiker (hoe noem je dat eigenlijk als je kind niet gedoopt wordt?) maken, maar daar vond ik mijn goesting niet tussen. Ken je dat? Te lui om het zelf te doen, maar wel kieskeurig zijn. Maar geen nood, ik kon dit perfect op mijn hormonen steken. (Dit is eigenlijk niet waar, ik vind dat gewoon allemaal veel te duur.)
Iemand suggereerde: "Laat de jongens een tekening maken voor op het kaartje." Strak plan! Zo een schattige kindertekening, daar scoor je altijd mee. Ik plantte de jongens aan tafel met een blad papier, wat kleurpotloden en de opdracht om een tekening van de baby te maken.
Tien minuten later kreeg ik dit onder mijn neus geschoven:
"Dat grijs is de baby, dat rood is het bloed en die gaatjes, dat is om het buisje voor het eten door te steken."
De kabouter heeft goed opgelet in de biologieles. Maar ik moest precies toch op zoek naar een ander plan.
Enkele dagen later kwam de bevrijding. Ik las een oproepje van een studente grafische vormgeving. Ze was op zoek naar iemand waarvoor ze een geboortekaartje mocht ontwerpen. En zo geschiedde. Ik moest enkel mijn voorkeuren en smaak doorgeven en zij deed de rest. Zo hebben we het graag. Ik haalde wat zakjes en doosjes bij Ava, vroeg haar een sticker te ontwerpen om er op te plakken, et voila! Het leven kan toch simpel zijn soms. Dankjewel, Maya!
In een zak gekregen babykledij vond ik perfect bijpassende sokjes. Vuisje voor ons, geluk!
Ik zocht wat bedrijfjes op die kant- en klare kaartjes en bijhorende doopsuiker (hoe noem je dat eigenlijk als je kind niet gedoopt wordt?) maken, maar daar vond ik mijn goesting niet tussen. Ken je dat? Te lui om het zelf te doen, maar wel kieskeurig zijn. Maar geen nood, ik kon dit perfect op mijn hormonen steken. (Dit is eigenlijk niet waar, ik vind dat gewoon allemaal veel te duur.)
Iemand suggereerde: "Laat de jongens een tekening maken voor op het kaartje." Strak plan! Zo een schattige kindertekening, daar scoor je altijd mee. Ik plantte de jongens aan tafel met een blad papier, wat kleurpotloden en de opdracht om een tekening van de baby te maken.
Tien minuten later kreeg ik dit onder mijn neus geschoven:
"Dat grijs is de baby, dat rood is het bloed en die gaatjes, dat is om het buisje voor het eten door te steken."
De kabouter heeft goed opgelet in de biologieles. Maar ik moest precies toch op zoek naar een ander plan.
Enkele dagen later kwam de bevrijding. Ik las een oproepje van een studente grafische vormgeving. Ze was op zoek naar iemand waarvoor ze een geboortekaartje mocht ontwerpen. En zo geschiedde. Ik moest enkel mijn voorkeuren en smaak doorgeven en zij deed de rest. Zo hebben we het graag. Ik haalde wat zakjes en doosjes bij Ava, vroeg haar een sticker te ontwerpen om er op te plakken, et voila! Het leven kan toch simpel zijn soms. Dankjewel, Maya!
In een zak gekregen babykledij vond ik perfect bijpassende sokjes. Vuisje voor ons, geluk!
donderdag 5 mei 2016
Een bevallig verhaal
Tijdens mijn zwangerschap keek ik in één trek 3 seizoenen van Call The Midwife uit. Deze serie over een team vroedvrouwen die in de jaren '50 vrouwen uit een volkse wijk helpen bij hun thuisbevalling, is ideale televisie voor emotionele zwangere vrouwen. Deze serie en het lezen van een blog van Celia Ledoux, deden mij een thuisbevalling overwegen. Mensen die mij kennen, weten dat ik graag het tegenovergestelde doe
dan wat van mij verwacht wordt. Het leverde mij als kind zelfs een
bijnaam op, die ik hier lekker niet ga verklappen. Hoewel ik ondertussen een redelijk mainstream leven heb, doe ik af en toe graag nog eens averechts. Niet naar het ziekenhuis gaan om te bevallen, dat leek mij nog eens lekker opstandig.
Nadat ik mijn man overtuigd had (zeggen dat hij de nacht niet op die oncomfortabele zetels van het ziekenhuis moest doorbrengen, was eigenlijk voldoende), moest ik alleen zelf nog wennen aan het idee. Gelukkig vond ik de perfecte vroedvrouw en na één gesprek met haar, was ik meer overtuigd van mijn plan dan ooit. Thuis een kind kopen, dat ging ik doen!
De vroedvrouw stelde ons voor om mee te stappen in een pilootproject van de Landelijke Thuiszorg, waarbij de kraamhulp bij de geboorte zelf al opgeroepen werd. Zij zou zorgen voor de praktische ondersteuning en het huishouden tijdens en vlak na de bevalling. Uiteraard hebben we hier mee ingestemd. Iemand die mijn huishouden doet terwijl ik thuis een kind koop, beter wordt het niet!
Zo geschiedde. Op woensdagavond 20 april kreeg ik rond 21u wat zeurderige pijn in mijn buik. Er zat echter weinig regelmaat in en ik twijfelde of het wel echte weeën waren. Dus ging ik maar slapen. Dit lukte niet goed, ik was heel energiek en dwaalde een beetje rond op de slaapkamer.
Rond 1u werden de weeën iets feller, dus we belden voor de zekerheid de vroedvrouw, hoewel er nog geen regelmaat in de weeën zat. Steven wilde nog wat meer zekerheid, en schonk zichzelf een goeie pint uit.
Rond kwart na 2 was de vroedvrouw bij ons. Ze nam mijn bloeddruk, bekeek mij een en zei dat het nog wel even zou duren, aangezien de weeën nog niet regelmatig waren. Ze ging zelf wat op de zetel liggen en zei dat ik nog wat moest proberen rusten.
Ik viel in (halve) slaap. Rond kwart na 3 schoot ik wakker van een extreem felle wee. Ik dacht dat ik iets voelde duwen, maar dacht 'dat kan niet!', ik had precies nog geen echte weeën gehad. Even later voelde ik het echter opnieuw. Nu was het wel duidelijk. Steven ging direct de vroedvrouw halen. Ze was er duidelijk gerust in dat het nog lang zou duren, want was al heerlijk in dromenland. Ze kwam boven, bekijk mij en zag het dat menens was. Dat merkte ik aan de gevleugelde woorden 'oei, dat is al wat anders dan daarjuist!'. Alles werd in gereedheid gebracht voor de bevalling. Steven mocht uit z'n pijp komen en zorgen voor warm water, handdoeken en kompressen, want de tweede vroedvrouw zou nooit op tijd arriveren.
Na twee persweeën brak mijn water met knal (of zo leek het toch) nog een paar persweeën was ons baby-meisje geboren. Steven heeft haar opgevangen en bij mij gelegd. Baby werd geboren op 21 april om 4u, in ons eigen bed, in ons eigen huis. Steven zijn pint stond nog steeds onaangeroerd op het nachtkastje.
Ondertussen waren de tweede vroedvrouw en de kraamhulp aangekomen. Net op tijd om de boel op te kuisen. Vuile doeken verdwenen in de wasmand, onderleggers en kompressen in de vuilniszak. Ondertussen beviel ik nog even van een placenta. De vroedvrouw heeft Baby en placenta bij mij gelegd en dan hebben ze ons een uurtje gerust gelaten. Nadien kwamen ze terug boven om navelstreng door te knippen (een eer die Steven twijfelend op hem nam), te wegen, te meten en in propere doeken te wikkelen. De schat van Kraamzorg heeft meteen mijn bed ververst zodat ik verder in propere lakens lag. Tegen dat we hiermee klaar waren, werden de jongens wakker. Ze kwamen bij ons in bed liggen. De vroedvrouw ging weer even naar beneden om de gezinsleden aan elkaar te laten wennen. De kraamhulp heeft koffie gezet, fruitsla gemaakt, boterhammen gesmeerd voor ons en voor de jongens. Ik kreeg ontbijt op bed en ben nog even blijven liggen met Baby. De kraamhulp paste ondertussen op de jongens, deed de was en dekte de zetel op met propere kussens en dekens, zodat ik mij daar kon nestelen voor de komende dagen. Zij heeft vlak na de bevalling ook de reflex gehad een heleboel foto's te nemen, iets waar wij te net bevallen voor waren om daar aan te denken.
Hoera voor Kraamzorg! Hoera voor vroedvrouwen! Hoera voor Call The Midwife! En hoera voor Steven en mijzelf begot!
Nadat ik mijn man overtuigd had (zeggen dat hij de nacht niet op die oncomfortabele zetels van het ziekenhuis moest doorbrengen, was eigenlijk voldoende), moest ik alleen zelf nog wennen aan het idee. Gelukkig vond ik de perfecte vroedvrouw en na één gesprek met haar, was ik meer overtuigd van mijn plan dan ooit. Thuis een kind kopen, dat ging ik doen!
De vroedvrouw stelde ons voor om mee te stappen in een pilootproject van de Landelijke Thuiszorg, waarbij de kraamhulp bij de geboorte zelf al opgeroepen werd. Zij zou zorgen voor de praktische ondersteuning en het huishouden tijdens en vlak na de bevalling. Uiteraard hebben we hier mee ingestemd. Iemand die mijn huishouden doet terwijl ik thuis een kind koop, beter wordt het niet!
Zo geschiedde. Op woensdagavond 20 april kreeg ik rond 21u wat zeurderige pijn in mijn buik. Er zat echter weinig regelmaat in en ik twijfelde of het wel echte weeën waren. Dus ging ik maar slapen. Dit lukte niet goed, ik was heel energiek en dwaalde een beetje rond op de slaapkamer.
Rond 1u werden de weeën iets feller, dus we belden voor de zekerheid de vroedvrouw, hoewel er nog geen regelmaat in de weeën zat. Steven wilde nog wat meer zekerheid, en schonk zichzelf een goeie pint uit.
Rond kwart na 2 was de vroedvrouw bij ons. Ze nam mijn bloeddruk, bekeek mij een en zei dat het nog wel even zou duren, aangezien de weeën nog niet regelmatig waren. Ze ging zelf wat op de zetel liggen en zei dat ik nog wat moest proberen rusten.
Ik viel in (halve) slaap. Rond kwart na 3 schoot ik wakker van een extreem felle wee. Ik dacht dat ik iets voelde duwen, maar dacht 'dat kan niet!', ik had precies nog geen echte weeën gehad. Even later voelde ik het echter opnieuw. Nu was het wel duidelijk. Steven ging direct de vroedvrouw halen. Ze was er duidelijk gerust in dat het nog lang zou duren, want was al heerlijk in dromenland. Ze kwam boven, bekijk mij en zag het dat menens was. Dat merkte ik aan de gevleugelde woorden 'oei, dat is al wat anders dan daarjuist!'. Alles werd in gereedheid gebracht voor de bevalling. Steven mocht uit z'n pijp komen en zorgen voor warm water, handdoeken en kompressen, want de tweede vroedvrouw zou nooit op tijd arriveren.
Na twee persweeën brak mijn water met knal (of zo leek het toch) nog een paar persweeën was ons baby-meisje geboren. Steven heeft haar opgevangen en bij mij gelegd. Baby werd geboren op 21 april om 4u, in ons eigen bed, in ons eigen huis. Steven zijn pint stond nog steeds onaangeroerd op het nachtkastje.
Ondertussen waren de tweede vroedvrouw en de kraamhulp aangekomen. Net op tijd om de boel op te kuisen. Vuile doeken verdwenen in de wasmand, onderleggers en kompressen in de vuilniszak. Ondertussen beviel ik nog even van een placenta. De vroedvrouw heeft Baby en placenta bij mij gelegd en dan hebben ze ons een uurtje gerust gelaten. Nadien kwamen ze terug boven om navelstreng door te knippen (een eer die Steven twijfelend op hem nam), te wegen, te meten en in propere doeken te wikkelen. De schat van Kraamzorg heeft meteen mijn bed ververst zodat ik verder in propere lakens lag. Tegen dat we hiermee klaar waren, werden de jongens wakker. Ze kwamen bij ons in bed liggen. De vroedvrouw ging weer even naar beneden om de gezinsleden aan elkaar te laten wennen. De kraamhulp heeft koffie gezet, fruitsla gemaakt, boterhammen gesmeerd voor ons en voor de jongens. Ik kreeg ontbijt op bed en ben nog even blijven liggen met Baby. De kraamhulp paste ondertussen op de jongens, deed de was en dekte de zetel op met propere kussens en dekens, zodat ik mij daar kon nestelen voor de komende dagen. Zij heeft vlak na de bevalling ook de reflex gehad een heleboel foto's te nemen, iets waar wij te net bevallen voor waren om daar aan te denken.
Hoera voor Kraamzorg! Hoera voor vroedvrouwen! Hoera voor Call The Midwife! En hoera voor Steven en mijzelf begot!
zondag 3 april 2016
Nesteldrang, koopzucht en affectie voor regenwormen.
Het was even stil op de blog. Reden daarvoor was Baby die een paar weken geleden deed alsof ze al geboren wilde worden. Een paar dagen ziekenhuis, 2 spuiten longrijping (in mijn billen!) en een paar baxters weeënremmers later, werd ik verplicht tot zeteldienst.
Verplicht rustig aan doen, dat leidde mij plotsklaps terug naar mijn examentijd. Als ik iets niet mag of kan, krijg ik er opeens superveel zin in. Zo kreeg ik tijdens de examens de onweerstaanbare drang heel mijn postzegelverzameling te reorganiseren, mijn boeken op alfabetische volgorde te zetten en ontelbare verzamelcd's te branden. 'Na de examens, dan heb ik tijd zat', maakte ik mijzelf wijs. En elke keer opnieuw, op het einde van de vakantie, lagen mijn postzegels op exact dezelfde plaats, was mijn boekenrek nog rommeliger en had ik enkel naar de radio geluisterd.
Zo verging het mij de afgelopen weken ook. Plots vond ik dat mijn vensters onaanvaardbaar vuil waren en mijn keukenkasten uitgekuist moesten worden, de kleerkast van de jongens moest en zou gesorteerd worden en ik kon niet snel genoeg alle babykleertjes gewassen hebben.
Ondertussen zijn we al een week of twee uit de 'gevarenzone' en kan ik weer doen en laten wat ik wil, voor zover die bult vooraan het toelaat. Drie 3 raden waar ik geen zin meer in heb...
Sinds enkele dagen slaat de nesteldrang echter toe. Mijn ramen zijn nog steeds vuil, maar de babykleertjes zijn gewassen, de wieg staat klaar, mijn Ikea-rolkarretje is van naaikarretje gepromoveerd tot babyspullenkarretje.
Met al dat niks doen de voorbije weken, was het extra moeilijk om te weerstaan aan het online winkelen. Gelukkig kreeg ik veel babykleertjes van lieve vriendinnen en ging ik die af en aaien en weer opplooien (de kleertjes, niet de vriendinnen) als de koopdrang te groot werd. Ik kon niet weerstaan aan de verleiding van een schapenvelleke voor in wieg, een draagdoek en een inbakerslaapzakje. Maar hé, dat kan ik mijzelf wel vergeven.
De jongens oefenen ondertussen hun toekomstige rol als zorgzame broer druk met alles wat ze vinden. Ze adopteerden een paar regenwormen uit de tuin. De diertjes krijgen liefde, affectie en eten. Het liefst van al bewaren ze die binnen, want 's nachts is het toch nog erg koud hoor! Charmant, nietwaar...
Nu is het aftellen en kan ik jullie binnenkort verblijden met een sappig bevallingsverhaal.
Verplicht rustig aan doen, dat leidde mij plotsklaps terug naar mijn examentijd. Als ik iets niet mag of kan, krijg ik er opeens superveel zin in. Zo kreeg ik tijdens de examens de onweerstaanbare drang heel mijn postzegelverzameling te reorganiseren, mijn boeken op alfabetische volgorde te zetten en ontelbare verzamelcd's te branden. 'Na de examens, dan heb ik tijd zat', maakte ik mijzelf wijs. En elke keer opnieuw, op het einde van de vakantie, lagen mijn postzegels op exact dezelfde plaats, was mijn boekenrek nog rommeliger en had ik enkel naar de radio geluisterd.
Zo verging het mij de afgelopen weken ook. Plots vond ik dat mijn vensters onaanvaardbaar vuil waren en mijn keukenkasten uitgekuist moesten worden, de kleerkast van de jongens moest en zou gesorteerd worden en ik kon niet snel genoeg alle babykleertjes gewassen hebben.
Ondertussen zijn we al een week of twee uit de 'gevarenzone' en kan ik weer doen en laten wat ik wil, voor zover die bult vooraan het toelaat. Drie 3 raden waar ik geen zin meer in heb...
Sinds enkele dagen slaat de nesteldrang echter toe. Mijn ramen zijn nog steeds vuil, maar de babykleertjes zijn gewassen, de wieg staat klaar, mijn Ikea-rolkarretje is van naaikarretje gepromoveerd tot babyspullenkarretje.
Met al dat niks doen de voorbije weken, was het extra moeilijk om te weerstaan aan het online winkelen. Gelukkig kreeg ik veel babykleertjes van lieve vriendinnen en ging ik die af en aaien en weer opplooien (de kleertjes, niet de vriendinnen) als de koopdrang te groot werd. Ik kon niet weerstaan aan de verleiding van een schapenvelleke voor in wieg, een draagdoek en een inbakerslaapzakje. Maar hé, dat kan ik mijzelf wel vergeven.
De jongens oefenen ondertussen hun toekomstige rol als zorgzame broer druk met alles wat ze vinden. Ze adopteerden een paar regenwormen uit de tuin. De diertjes krijgen liefde, affectie en eten. Het liefst van al bewaren ze die binnen, want 's nachts is het toch nog erg koud hoor! Charmant, nietwaar...
Nu is het aftellen en kan ik jullie binnenkort verblijden met een sappig bevallingsverhaal.
zaterdag 13 februari 2016
Koken met je zus
Er zijn van die mensen die een notitieboekje hebben waarin ze recepten schrijven. Ik behoor om verschillende redenen niet tot die soort. De voornaamste reden is dat ik van die mooie maagdelijke notitieboekjes niet durf te bekladden met mijn linkshandigen-handschrift (nu probeer ik niet af te wijken naar verhalen over mijn traumatische jeugd waarin ik met een vulpen moest leren schrijven). Ik begin heel geconcentreerd en netjes te schrijven, maar na een tijdje wordt mijn geschrift slordiger en slordiger, lopen de regels helemaal scheef (die boekjes hebben ook nooit lijntjes, wie verzint het?!), begin ik te doorstrepen en wordt het één groot geklieder. Gelukkig zijn er tegenwoordig andere methodes om recepten te bewaren. Soms denk ik dat Pinterest voor mensen zoals ik is uitgevonden.
Toevallig heb ik een zus die wél met een hip handschrift boekjes vol schrijft. Zo ontdekte ik dat zij de trotse bezitter is van het beste chili-sin-carne-recept ter wereld. Vanavond op de menu, want niet alleen perfect in deze Dagen Zonder Vlees, het is ook nog eens een gerecht dat mijn kinderen lusten (zowaar!).
Omdat mijn geheugen even goed is als mijn schoonschriftvaardigheden, belde ik haar de eerste 10 keer dat ik het wou klaarmaken op om te vragen of ze 'dat recept' nog eens wou doorsturen. Gelukkig voor haar ken ik het intussen al van buiten, hoewel ik er hier en daar al iets aan veranderd heb, waardoor het eigenlijk niet meer op het origineel lijkt. Dat gaat zoals dat fluisterspelletje van toen we klein waren. Elke keer verander je er iets kleins aan en op het einde van de rit heb je iets helemaal anders. Maar soit, op die manier kan ze mij niet beschuldigen van het delen van háár recept.
Ik hou niet van rijst-met-prut , dus eten we de chili met tortillapannenkoeken, zure room, guacamole en kaas. En omdat we nu toch bezig zijn met het eten van niet-lokale-en-seizoensgroenten, eten we er ook komkommer bij. Dat is niet met opzet, dat was het enige wat ik in huis had om een 'salade' te maken. Goed voorbereide huismoeder zouden bovendien verse koriander in huis hebben om hun gerecht op te smukken, maar ik veronderstel dat het al wel duidelijk is dat ik niet tot die soort behoor.
Het is vakantie, dus dat betekent dat mijn kinderen een hele dag in hun pyjama-waarvan-de-broek-en-de-trui-niet-bij-elkaar-passen rondlopen en met alles willen helpen. Tenzij ik vraag om mij met iets te helpen, uiteraard. Dat verklaart waarom De Ridder met avocadosmurrie aan z'n pyjamabroek op het aanrecht zit op onderstaande foto.
Hieronder het recept, maar eerst nog 1 tip van een ervaringsdeskundige: overdrijf niet met de chili of andere pikante kruiden. Anders sta je 5 minuten na het serveren weer in de keuken om de saus van de kinderen aan te lengen met nog een blik tomaten.
Hier gaan we. Het is een eten-uit-blik-recept, dus gezondheidfreaks, sluit deze blog en surf snel naar Pascale haar website!
Nodig:
Ajuin en knoflook, quorngehakt, 2 paprika's , 1 blik tomatenstukjes, 1 klein blikje tomatenconcentraat, 1 blik rode bonen, 1 blik mais, sojasaus, stukje zwarte chocolade, kruiden (chilipoeder, komijn, peper, zout, koriander,...). Luie wijven zoals ik kunnen kiezen voor de chili-mix van Pit&Pit. Hoewel wat komijn een must is!
Stoof de ajuin en de knoflook, voeg het tomatenconcentraat en de kruiden toe. Laat even bakken. Voeg het quorngehakt en laat dit ook even meebakken. Voeg een scheutje sojasaus toe. Snij de paprika in stukken en doe deze mee in de pot, samen met de tomaten in blik. Laat even koken tot de paprika's gaar zijn. Voeg de rode bonen en de mais toe. Als laatste laat je het stukje chocolade smelten in de saus.
Smakelijk!
Toevallig heb ik een zus die wél met een hip handschrift boekjes vol schrijft. Zo ontdekte ik dat zij de trotse bezitter is van het beste chili-sin-carne-recept ter wereld. Vanavond op de menu, want niet alleen perfect in deze Dagen Zonder Vlees, het is ook nog eens een gerecht dat mijn kinderen lusten (zowaar!).
Omdat mijn geheugen even goed is als mijn schoonschriftvaardigheden, belde ik haar de eerste 10 keer dat ik het wou klaarmaken op om te vragen of ze 'dat recept' nog eens wou doorsturen. Gelukkig voor haar ken ik het intussen al van buiten, hoewel ik er hier en daar al iets aan veranderd heb, waardoor het eigenlijk niet meer op het origineel lijkt. Dat gaat zoals dat fluisterspelletje van toen we klein waren. Elke keer verander je er iets kleins aan en op het einde van de rit heb je iets helemaal anders. Maar soit, op die manier kan ze mij niet beschuldigen van het delen van háár recept.
Ik hou niet van rijst-met-prut , dus eten we de chili met tortillapannenkoeken, zure room, guacamole en kaas. En omdat we nu toch bezig zijn met het eten van niet-lokale-en-seizoensgroenten, eten we er ook komkommer bij. Dat is niet met opzet, dat was het enige wat ik in huis had om een 'salade' te maken. Goed voorbereide huismoeder zouden bovendien verse koriander in huis hebben om hun gerecht op te smukken, maar ik veronderstel dat het al wel duidelijk is dat ik niet tot die soort behoor.
Het is vakantie, dus dat betekent dat mijn kinderen een hele dag in hun pyjama-waarvan-de-broek-en-de-trui-niet-bij-elkaar-passen rondlopen en met alles willen helpen. Tenzij ik vraag om mij met iets te helpen, uiteraard. Dat verklaart waarom De Ridder met avocadosmurrie aan z'n pyjamabroek op het aanrecht zit op onderstaande foto.
Hieronder het recept, maar eerst nog 1 tip van een ervaringsdeskundige: overdrijf niet met de chili of andere pikante kruiden. Anders sta je 5 minuten na het serveren weer in de keuken om de saus van de kinderen aan te lengen met nog een blik tomaten.
Hier gaan we. Het is een eten-uit-blik-recept, dus gezondheidfreaks, sluit deze blog en surf snel naar Pascale haar website!
Nodig:
Ajuin en knoflook, quorngehakt, 2 paprika's , 1 blik tomatenstukjes, 1 klein blikje tomatenconcentraat, 1 blik rode bonen, 1 blik mais, sojasaus, stukje zwarte chocolade, kruiden (chilipoeder, komijn, peper, zout, koriander,...). Luie wijven zoals ik kunnen kiezen voor de chili-mix van Pit&Pit. Hoewel wat komijn een must is!
Stoof de ajuin en de knoflook, voeg het tomatenconcentraat en de kruiden toe. Laat even bakken. Voeg het quorngehakt en laat dit ook even meebakken. Voeg een scheutje sojasaus toe. Snij de paprika in stukken en doe deze mee in de pot, samen met de tomaten in blik. Laat even koken tot de paprika's gaar zijn. Voeg de rode bonen en de mais toe. Als laatste laat je het stukje chocolade smelten in de saus.
Smakelijk!
zondag 31 januari 2016
Lap zeg! Deel 2.
Lap zeg! Maak dat mee! Tijdens het Pinteresten een paar weken weken geleden, maakte ik mij de bedenking dat ik beter mijn tijd zou besteden aan het uitvoeren van al die ideeën, in plaats van uren te zitten/liggen/hangen pinnen. Een leuk idee voor mijn blog, toch? Elke week iets maken en daar dan een blogje over schrijven, wat een plan!
Sommige mensen zijn echter iets efficiënter in het uitvoeren van plannen, nietwaar Liesellove? Daar werd ik fijntjes op gewezen door mijn geliefde blogcollega Ruth. De prijs voor geniaalste plan ooit zal ik ook deze week niet in ontvangst mogen nemen, maar ik heb mij er al over gezet, geen zorgen.
Een beetje groepsdruk kan geen kwaad, dus allen: join the pin it & make it club van Liesellove. Alle info vind je hier.
Opgepast: steber-alert!! Omdat wij volgende week niet thuis zijn, begin ik met 2 projecten ineens!
Geheel in het teken van mijn koopstop (diegene die je met een korrel zout mag nemen, ja die!), maakte ik met oude handdoeken en restjes katoen wasbare billendoekjes voor Baby.
En omdat ik nieuwe stofjes kopen alleen aan mijzelf kan verantwoorden als mijn huidige voorraad een beetje geslonken is, maakte ik ook nog een babydeken. Het kind zou wel eens koud kunnen lijden, dat willen we niet op ons geweten, toch?
Sommige mensen zijn echter iets efficiënter in het uitvoeren van plannen, nietwaar Liesellove? Daar werd ik fijntjes op gewezen door mijn geliefde blogcollega Ruth. De prijs voor geniaalste plan ooit zal ik ook deze week niet in ontvangst mogen nemen, maar ik heb mij er al over gezet, geen zorgen.
Een beetje groepsdruk kan geen kwaad, dus allen: join the pin it & make it club van Liesellove. Alle info vind je hier.
Opgepast: steber-alert!! Omdat wij volgende week niet thuis zijn, begin ik met 2 projecten ineens!
Geheel in het teken van mijn koopstop (diegene die je met een korrel zout mag nemen, ja die!), maakte ik met oude handdoeken en restjes katoen wasbare billendoekjes voor Baby.
En omdat ik nieuwe stofjes kopen alleen aan mijzelf kan verantwoorden als mijn huidige voorraad een beetje geslonken is, maakte ik ook nog een babydeken. Het kind zou wel eens koud kunnen lijden, dat willen we niet op ons geweten, toch?
Lap zeg!
Er bestaan veel wetmatigheden in het leven. Eentje ervan is dat jongens tussen 3 en 10 jaar oud er niet in slagen hun broeken vrij te houden van knie-scheuren.
Nu heb ik een hele tijd in een ontkenningsfase geleefd en de gescheurde broeken diep in de kast weggemoffeld. Tot ik vorige week op een dag werd geconfronteerd met het schrijnend tekort aan broeken voor mijn zonen. Ik had kunnen profiteren van de de laatste solden en nieuwe broeken kunnen kopen, maar dat zou geheel tegen mijn versgezworen principes zijn.
Dan maar op zoek naar een andere oplossing. Ik kon er 2 bedenken: alle broeken afknippen tot boven de knie of... knielappen. Nu herinner ik mij uit mijn eigen jeugd dat er knielappen ongeveer even cool zijn als een buitenbeugel of de brooddoos van je kleine broer meekrijgen. Het deed mij een beetje twijfelen aan mijn plan, maar ach...ik troostte mij met de gedachten dat de alternatieve hippies op een methodeschool wel andere normen hanteren.
Ik vond in mijn naaidoos nog enkel knielappen die ik kreeg van mijn oma en mama. Enkelingen die (gelukkig!) niet op mijn broek of die van mijn broer of zus zijn beland. Nu vond ik deze zo jaren '90 dat ze zelfs niet als retro konden doorgaan. Terug in de naaidoos ermee.
Ik kreeg van ons mama ook nog een stukje opstrijkbare jeansstof. Daarmee verstevigde ze op voorhand de broeken van mijn broer, de kampioen der kniescheuren. Uit die jeansstof knipte ik, met behulp van koekjesvormen en tekeningen die ik afgeprint had, enkele figuren die ik op de gaten in de broeken streek. En geef toe, het is toch hipper dan een knielap van de 101 Dalmatiërs (for real, moeder?)?
Nu heb ik een hele tijd in een ontkenningsfase geleefd en de gescheurde broeken diep in de kast weggemoffeld. Tot ik vorige week op een dag werd geconfronteerd met het schrijnend tekort aan broeken voor mijn zonen. Ik had kunnen profiteren van de de laatste solden en nieuwe broeken kunnen kopen, maar dat zou geheel tegen mijn versgezworen principes zijn.
Dan maar op zoek naar een andere oplossing. Ik kon er 2 bedenken: alle broeken afknippen tot boven de knie of... knielappen. Nu herinner ik mij uit mijn eigen jeugd dat er knielappen ongeveer even cool zijn als een buitenbeugel of de brooddoos van je kleine broer meekrijgen. Het deed mij een beetje twijfelen aan mijn plan, maar ach...ik troostte mij met de gedachten dat de alternatieve hippies op een methodeschool wel andere normen hanteren.
Ik vond in mijn naaidoos nog enkel knielappen die ik kreeg van mijn oma en mama. Enkelingen die (gelukkig!) niet op mijn broek of die van mijn broer of zus zijn beland. Nu vond ik deze zo jaren '90 dat ze zelfs niet als retro konden doorgaan. Terug in de naaidoos ermee.
Ik kreeg van ons mama ook nog een stukje opstrijkbare jeansstof. Daarmee verstevigde ze op voorhand de broeken van mijn broer, de kampioen der kniescheuren. Uit die jeansstof knipte ik, met behulp van koekjesvormen en tekeningen die ik afgeprint had, enkele figuren die ik op de gaten in de broeken streek. En geef toe, het is toch hipper dan een knielap van de 101 Dalmatiërs (for real, moeder?)?
dinsdag 19 januari 2016
Nichtendag
Sinds enige tijd kent onze familie de traditie van de nichtendag. Het concept is even simpel als prettig: je beleeft samen met een paar nichten een leuke dag. Nu kan je je daar allerlei rare voorstellingen bij maken, doch, dit is niet per sé nodig. Omdat ik deze blog politiek correct wil houden, zal ik ook geen foute grapjes maken over handtassen en darkrooms.
Hoewel het concept simpel is, zijn er toch enkele aspecten die op die dag niet mogen ontbreken. Voor de volledigheid, hieronder een overzicht:
- Enkele nichten, in de ruimste zin van het woord. (Neven mogen bijvoorbeeld ook.)
- Een plan.
- Een oma om de nichten te entertainen.
- Een opa die er het zijne van denkt. En af en toe een dutje doet.
- Thee, koffie en patékes.(Wat kan leiden tot verwarrende situaties waarin de Russische schoonzus denkt dat ze wildpaté moet voorzien voor bij de koffie.)
- Avondeten om tevergeefs bij die patékes in de reeds overvolle magen te proppen.
Het plan was deze keer: Porselein versieren, de nieuwe hype in pinterestland. Dit vergt wel wat voorbereiding, zoals het voorzien van porseleinstiften (die ik bij Ava kocht) en het porselein zelf. Dat laatste kocht ik in de kringwinkel, waar het aanbod witte tassen en borden meer dan groot genoeg is. De dame achter de kassa moet gedacht hebben dat ik net een echtelijke ruzie achter de rug had, waarbij ons eigen servies gesneuveld was. Ik ging buiten met een 30-tal tassen en kommetjes en een 10-tal borden. (Een een poppenbedje voor De Kabouter, sneeuwlaarzen voor De Ridder. Consuminderen begint in de Kringwinkel, nietwaar?). Porselein genoeg voor heel de familie!
Als volleerde kalkeerders/overtekenaars/plagieerders tekenden we de ideeën van op de pinterestfoto's over op onze tassen en borden. En we voelden ons alweer creatieve genieën! Tussendoor aten we patékes, dronken we koffie en bekeken we oma's borrelglaasjes met schunnige foto's op (don't ask!).
Ondertussen doken ook enkele tantes en nonkels op. Tijd voor het avondeten. Ik maakte een lasagne van pompoen en spinazie, een typische pinterestklassieker. (Wat zou mijn leven eigenlijk voorstellen zonder Pinterest?). Omdat er wat meer volk aanwezig was dan voorzien, bestelden we wat extra pizza's. Pizza en lasagne samen op 1 bord? This must be heaven!
Toen ik thuiskwam merkte ik dat ik helemaal geen plaats had om die nieuwe lading borden en tassen op te bergen. Een echtelijke ruzie dringt zich op om plaats te maken in de kasten.
En en?? Zitten jullie al met Porselein van Yasmine in jullie hoofd na het lezen van deze post? Nee? Nu wel! Graag gedaan!
Hoewel het concept simpel is, zijn er toch enkele aspecten die op die dag niet mogen ontbreken. Voor de volledigheid, hieronder een overzicht:
- Enkele nichten, in de ruimste zin van het woord. (Neven mogen bijvoorbeeld ook.)
- Een plan.
- Een oma om de nichten te entertainen.
- Een opa die er het zijne van denkt. En af en toe een dutje doet.
- Thee, koffie en patékes.(Wat kan leiden tot verwarrende situaties waarin de Russische schoonzus denkt dat ze wildpaté moet voorzien voor bij de koffie.)
- Avondeten om tevergeefs bij die patékes in de reeds overvolle magen te proppen.
Het plan was deze keer: Porselein versieren, de nieuwe hype in pinterestland. Dit vergt wel wat voorbereiding, zoals het voorzien van porseleinstiften (die ik bij Ava kocht) en het porselein zelf. Dat laatste kocht ik in de kringwinkel, waar het aanbod witte tassen en borden meer dan groot genoeg is. De dame achter de kassa moet gedacht hebben dat ik net een echtelijke ruzie achter de rug had, waarbij ons eigen servies gesneuveld was. Ik ging buiten met een 30-tal tassen en kommetjes en een 10-tal borden. (Een een poppenbedje voor De Kabouter, sneeuwlaarzen voor De Ridder. Consuminderen begint in de Kringwinkel, nietwaar?). Porselein genoeg voor heel de familie!
Als volleerde kalkeerders/overtekenaars/plagieerders tekenden we de ideeën van op de pinterestfoto's over op onze tassen en borden. En we voelden ons alweer creatieve genieën! Tussendoor aten we patékes, dronken we koffie en bekeken we oma's borrelglaasjes met schunnige foto's op (don't ask!).
Ondertussen doken ook enkele tantes en nonkels op. Tijd voor het avondeten. Ik maakte een lasagne van pompoen en spinazie, een typische pinterestklassieker. (Wat zou mijn leven eigenlijk voorstellen zonder Pinterest?). Omdat er wat meer volk aanwezig was dan voorzien, bestelden we wat extra pizza's. Pizza en lasagne samen op 1 bord? This must be heaven!
Toen ik thuiskwam merkte ik dat ik helemaal geen plaats had om die nieuwe lading borden en tassen op te bergen. Een echtelijke ruzie dringt zich op om plaats te maken in de kasten.
En en?? Zitten jullie al met Porselein van Yasmine in jullie hoofd na het lezen van deze post? Nee? Nu wel! Graag gedaan!
woensdag 13 januari 2016
Met de deur in huis
Omdat ik voor het nieuwe jaar een paar voornemens heb gemaakt, waaronder wat duurzamer leven, nog een kind op de wereld zetten en een blog starten (hipper dan dit wordt het niet), besloot ik deze te combineren. Lekker gemakkelijk, heb ik meteen een onderwerp om over te bloggen.
Mijn goede voornemens beginnen bij het maken van het avondeten. Les 1 van een meer duurzaam leven: minder vlees eten. Ik ben alvast voorstander. Dat is 25% van ons huishouden. In de politiek zou dat iets betekenen.
Ik haal uit mijn koelkast: 1 aangesneden rode kool waarvan ik mij de aankoop niet meer herinner, 1 van de 4 witte kolen die mijn koelkast rijk is (met dank aan het gevarieerde winteraanbod van onze bio-groentenpakketten), wortelen, ajuin, 1 pot plantaardige yoghurt uit het snelverkoopvak van de supermarkt, pitabroodjes waar niets ecologisch verantwoord aan is (we moeten nu ook niet overdrijven),1 pak niet-zelfgemaakte falafels die ik ooit kocht en invroor. Sneller mijn diepvriezer leegmaken en geen eten voor jaren laten zitten is ook een voornemen.We zijn op dreef!
Met de vakkundige medewerking van onze Ridder maak ik een koolsalade met yoghurtdressing. De yoghurtdressing breng ik op smaak met de tzazikikruiden van Pit&Pit. De bereiding wordt voorzien van de meest geloofwaardige commentaar ("Dat gaat lekker zijn, mama, ik ga daar veel van eten").
Terwijl ik mij afvraag waarom ik mijzelf ooit een mandoline liet aansmeren, krijg ik een kleine bloeddrukval. Zwanger zijn, het is echt vollebak genieten! Een normaal mens zou dan snel wat chips en een stuk chocolade in z'n mond steken, maar dat kan je niet maken als Kabouter al 10 minuten achter je op de grond ligt te wenen en te kronkelen tussen de stukken rode kool (die mandoline vliegt echt buiten!) omdat hij geen fruitje krijgt vlak voor het eten. Gelukkig heb ik de techniek van het eten-met-het-hoofd-in-de-kastdeur al stevig onder de knie.
Alle hindernissen overwonnen serveer ik die avond: koolsla met pitabroodjes en falafel. Simpel, lekker, gezond. En voor al die inspanningen krijg ik alweer het ultieme compliment van mijn zonen: "mamaaaaa, mag er ketchup op?".
Abonneren op:
Posts (Atom)