Met de deur in huis

Omdat ik voor het nieuwe jaar een paar voornemens heb gemaakt, waaronder wat duurzamer leven, nog een kind op de wereld zetten en een blog starten (hipper dan dit wordt het niet), besloot ik deze te combineren. Lekker gemakkelijk, heb ik meteen een onderwerp om over te bloggen.

Mijn goede voornemens beginnen bij het maken van het avondeten. Les 1 van een meer duurzaam leven: minder vlees eten. Ik ben alvast voorstander. Dat is 25% van ons huishouden. In de politiek zou dat iets betekenen.

Ik haal uit mijn koelkast: 1 aangesneden rode kool waarvan ik mij de aankoop niet meer herinner, 1 van de 4 witte kolen die mijn koelkast rijk is (met dank aan het gevarieerde winteraanbod van onze bio-groentenpakketten), wortelen, ajuin, 1 pot plantaardige yoghurt uit het snelverkoopvak van de supermarkt, pitabroodjes waar niets ecologisch verantwoord aan is (we moeten nu ook niet overdrijven),1 pak niet-zelfgemaakte falafels die ik ooit kocht en invroor. Sneller mijn diepvriezer leegmaken en geen eten voor jaren laten zitten is ook een voornemen.We zijn op dreef!

Met de vakkundige medewerking van onze Ridder maak ik een koolsalade met yoghurtdressing. De yoghurtdressing breng ik op smaak met de tzazikikruiden van Pit&Pit. De bereiding wordt voorzien van de meest geloofwaardige commentaar ("Dat gaat lekker zijn, mama, ik ga daar veel van eten").

Terwijl ik mij afvraag waarom ik mijzelf ooit een mandoline liet aansmeren, krijg ik een kleine bloeddrukval. Zwanger zijn, het is echt vollebak genieten! Een normaal mens zou dan snel wat chips en een stuk chocolade in z'n mond steken, maar dat kan je niet maken als Kabouter al 10 minuten achter je op de grond ligt te wenen en te kronkelen tussen de stukken rode kool (die mandoline vliegt echt buiten!) omdat hij geen fruitje krijgt vlak voor het eten. Gelukkig heb ik de techniek van het eten-met-het-hoofd-in-de-kastdeur al stevig onder de knie.

Alle hindernissen overwonnen serveer ik die avond: koolsla met pitabroodjes en falafel. Simpel, lekker, gezond. En voor al die inspanningen krijg ik alweer het ultieme compliment van mijn zonen: "mamaaaaa, mag er ketchup op?".