Lap zeg! Deel 2.

Lap zeg! Maak dat mee! Tijdens het Pinteresten een paar weken weken geleden, maakte ik mij de bedenking dat ik beter mijn tijd zou besteden aan het uitvoeren van al die ideeën, in plaats van uren te zitten/liggen/hangen pinnen. Een leuk idee voor mijn blog, toch? Elke week iets maken en daar dan een blogje over schrijven, wat een plan!
Sommige mensen zijn echter iets efficiënter in het uitvoeren van plannen, nietwaar Liesellove? Daar werd ik fijntjes op gewezen door mijn geliefde blogcollega Ruth. De prijs voor geniaalste plan ooit zal ik ook deze week niet in ontvangst mogen nemen, maar ik heb mij er al over gezet, geen zorgen.

Een beetje groepsdruk kan geen kwaad, dus allen: join the pin it & make it club van Liesellove. Alle info vind je hier.

Opgepast: steber-alert!! Omdat wij volgende week niet thuis zijn, begin ik met 2 projecten ineens!

Geheel in het teken van mijn koopstop (diegene die je met een korrel zout mag nemen, ja die!), maakte ik met oude handdoeken en restjes katoen wasbare billendoekjes voor Baby.

En omdat ik nieuwe stofjes kopen alleen aan mijzelf kan verantwoorden als mijn huidige voorraad een beetje geslonken is, maakte ik ook nog een babydeken. Het kind zou wel eens koud kunnen lijden, dat willen we niet op ons geweten, toch?

Lap zeg!

Er bestaan veel wetmatigheden in het leven. Eentje ervan is dat jongens tussen 3 en 10 jaar oud er niet in slagen hun broeken vrij te houden van knie-scheuren.

Nu heb ik een hele tijd in een ontkenningsfase geleefd en de gescheurde broeken diep in de kast weggemoffeld. Tot ik vorige week op een dag werd geconfronteerd met het schrijnend tekort aan broeken voor mijn zonen. Ik had kunnen profiteren van de de laatste solden en nieuwe broeken kunnen kopen, maar dat zou geheel tegen mijn versgezworen principes zijn.

 Dan maar op zoek naar een andere oplossing. Ik kon er 2 bedenken: alle broeken afknippen tot boven de knie of... knielappen.  Nu herinner ik mij uit mijn eigen jeugd dat er knielappen ongeveer even cool zijn als een buitenbeugel of de brooddoos van je kleine broer meekrijgen. Het deed mij een beetje twijfelen aan mijn plan, maar ach...ik troostte mij met de gedachten dat de alternatieve hippies op een methodeschool wel andere normen hanteren.

Ik vond in mijn naaidoos nog enkel knielappen die ik kreeg van mijn oma en mama. Enkelingen die (gelukkig!) niet op mijn broek of die van mijn broer of zus zijn beland. Nu vond ik deze zo jaren '90 dat ze zelfs niet als retro konden doorgaan. Terug in de naaidoos ermee.
Ik kreeg van ons mama ook nog een stukje opstrijkbare jeansstof. Daarmee verstevigde ze op voorhand de broeken van mijn broer, de kampioen der kniescheuren. Uit die jeansstof knipte ik, met behulp van koekjesvormen en tekeningen die ik afgeprint had, enkele figuren die ik op de gaten in de broeken streek. En geef toe, het is toch hipper dan een knielap van de 101 Dalmatiërs (for real, moeder?)?

Nichtendag

Sinds enige tijd kent onze familie de traditie van de nichtendag. Het concept is even simpel als prettig: je beleeft samen met een paar nichten een leuke dag. Nu kan je je daar allerlei rare voorstellingen bij maken, doch, dit is niet per sé nodig. Omdat ik deze blog politiek correct wil houden, zal ik ook geen foute grapjes maken over handtassen en darkrooms.

Hoewel het concept simpel is, zijn er toch enkele aspecten die op die dag niet mogen ontbreken. Voor de volledigheid, hieronder een overzicht:
- Enkele nichten, in de ruimste zin van het woord. (Neven mogen bijvoorbeeld ook.)
- Een plan.
- Een oma om de nichten te entertainen.
- Een opa die er het zijne van denkt. En af en toe een dutje doet.
- Thee, koffie en patékes.(Wat kan leiden tot verwarrende situaties waarin de Russische schoonzus denkt dat ze wildpaté moet voorzien voor bij de koffie.)
- Avondeten om tevergeefs bij die patékes in de reeds overvolle magen te proppen.

Het plan was deze keer: Porselein versieren, de nieuwe hype in pinterestland. Dit vergt wel wat voorbereiding, zoals het voorzien van porseleinstiften (die ik bij Ava kocht) en het porselein zelf. Dat laatste kocht ik in de kringwinkel, waar het aanbod witte tassen en borden meer dan groot genoeg is. De dame achter de kassa moet gedacht hebben dat ik net een echtelijke ruzie achter de rug had, waarbij ons eigen servies gesneuveld was. Ik ging buiten met een 30-tal tassen en kommetjes en een 10-tal borden. (Een een poppenbedje voor De Kabouter, sneeuwlaarzen voor De Ridder. Consuminderen begint in de Kringwinkel, nietwaar?). Porselein genoeg voor heel de familie!

Als volleerde kalkeerders/overtekenaars/plagieerders tekenden we de ideeën van op de pinterestfoto's over op onze tassen en borden. En we voelden ons alweer creatieve genieën! Tussendoor aten we patékes, dronken we koffie en bekeken we oma's borrelglaasjes met schunnige foto's op (don't ask!).

Ondertussen doken ook enkele tantes en nonkels op. Tijd voor het avondeten. Ik maakte een lasagne van pompoen en spinazie, een typische pinterestklassieker. (Wat zou mijn leven eigenlijk voorstellen zonder Pinterest?). Omdat er wat meer volk aanwezig was dan voorzien, bestelden we wat extra pizza's. Pizza en lasagne samen op 1 bord? This must be heaven!

Toen ik thuiskwam merkte ik dat ik helemaal geen plaats had om die nieuwe lading borden en tassen op te bergen. Een echtelijke ruzie dringt zich op om plaats te maken in de kasten.

En en?? Zitten jullie al met Porselein van Yasmine in jullie hoofd na het lezen van deze post? Nee? Nu wel! Graag gedaan!

Met de deur in huis

Omdat ik voor het nieuwe jaar een paar voornemens heb gemaakt, waaronder wat duurzamer leven, nog een kind op de wereld zetten en een blog starten (hipper dan dit wordt het niet), besloot ik deze te combineren. Lekker gemakkelijk, heb ik meteen een onderwerp om over te bloggen.

Mijn goede voornemens beginnen bij het maken van het avondeten. Les 1 van een meer duurzaam leven: minder vlees eten. Ik ben alvast voorstander. Dat is 25% van ons huishouden. In de politiek zou dat iets betekenen.

Ik haal uit mijn koelkast: 1 aangesneden rode kool waarvan ik mij de aankoop niet meer herinner, 1 van de 4 witte kolen die mijn koelkast rijk is (met dank aan het gevarieerde winteraanbod van onze bio-groentenpakketten), wortelen, ajuin, 1 pot plantaardige yoghurt uit het snelverkoopvak van de supermarkt, pitabroodjes waar niets ecologisch verantwoord aan is (we moeten nu ook niet overdrijven),1 pak niet-zelfgemaakte falafels die ik ooit kocht en invroor. Sneller mijn diepvriezer leegmaken en geen eten voor jaren laten zitten is ook een voornemen.We zijn op dreef!

Met de vakkundige medewerking van onze Ridder maak ik een koolsalade met yoghurtdressing. De yoghurtdressing breng ik op smaak met de tzazikikruiden van Pit&Pit. De bereiding wordt voorzien van de meest geloofwaardige commentaar ("Dat gaat lekker zijn, mama, ik ga daar veel van eten").

Terwijl ik mij afvraag waarom ik mijzelf ooit een mandoline liet aansmeren, krijg ik een kleine bloeddrukval. Zwanger zijn, het is echt vollebak genieten! Een normaal mens zou dan snel wat chips en een stuk chocolade in z'n mond steken, maar dat kan je niet maken als Kabouter al 10 minuten achter je op de grond ligt te wenen en te kronkelen tussen de stukken rode kool (die mandoline vliegt echt buiten!) omdat hij geen fruitje krijgt vlak voor het eten. Gelukkig heb ik de techniek van het eten-met-het-hoofd-in-de-kastdeur al stevig onder de knie.

Alle hindernissen overwonnen serveer ik die avond: koolsla met pitabroodjes en falafel. Simpel, lekker, gezond. En voor al die inspanningen krijg ik alweer het ultieme compliment van mijn zonen: "mamaaaaa, mag er ketchup op?".