*** met peren

Weet je nog, die speelnamiddagen waarbij je met je vriendinnetje of buurmeisje bekokstoofde dat je bij elkaar zou blijven eten, waarna je bij je ouders ging smeken: 'please, toe, mag het, mama, please, please, please?'. Waarop je mama zei: 'ok, als het mag van haar mama'. En dan belde het vriendinnetje heel ouderwets naar de huistelefoon en zei haar moeder: 'allez, 't is goed, maar daarna direct naar huis komen!'. Oh nostalgie.
Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik soms wat schrik had als vriendinnetjes bleven eten. Want ons mama, die durfde wel eens rare dingen op tafel toveren. Indische curry bijvoorbeeld. Of, hou u vast, quinoa.In die tijd nog geen hipstervoedsel, maar een vreemd ruikende substantie waar ik voor wegvluchtte als het op tafel verscheen. Menig vriendinnetje trok haar ogen open en haar neus op bij het zien van al die vreemde ingrediënten. En ik, ik wenste elke keer dat mijn mama gewoon puree met worst had gemaakt.
Zo durfde ze ook 'perenlasagne' klaarmaken. Ja hoor, u leest het goed: Lasagne met peren.
Wat ooit een klein receptje uit een obscuur boekje (of het kon ook gewoon de Libelle geweest zijn) was, groeide uit tot ons familiegerecht. Je moet mij niet geloven, maar dit is zowaarlekker!
Zoals elke nieuwe gast aan de lasagne-met-peren-tafel, trok ook mijn wederhelft een vies gezicht toen hij het gerecht de eerste keer voorgeschoteld kreeg. Maar kijk, ook hij was snel overtuigd. Vorige week vroeg hij er zelfs zelf naar bij het opstellen van onze weekmenu (waarvoor dank, mevrouw Zsazsa). Een ontroerend moment. En zo maak ik vandaag met veel liefde perenlasagne klaar.

Gezien ons mama een hippe vogel is die ons 20 jaar geleden al opzadelde met quinoa, kan ik voor het recept vlotjes doorverwijzen naar haar eigen blog. Voor het gemak heb ik daar ook een foto gepikt.